Reizen – Steve van Deventer

6 juli 20216 juli 2021

Dromen

Jakob was weggevlucht van zijn ouderlijk huis omdat zijn broer hem wilde doden. Zo was hij onderweg naar Haran. Terwijl hij opreis was werd het donker en ging hij overnachten. Terwijl hij sliep had hij een droom en zag de hemel open en de Here God zittende op de troon in de hemel. Er was een grote trap omhoog vanaf de plaats waar hij sliep en de engelen van God waren bezig om naar boven en naar beneden te bewegen op die trap. God sprak met Jakob en deelde zijn belofte met de grootvader van Jakob Abraham. God zei “Jakob deze belofte is ook voor jou.”
Dit verhaal was altijd voor mij het verhaal van de droom van Jakob, totdat ik het echt ging studeren en ontdekte dat het God was die zijn eigen droom voor Abraham, Izaak en jakob deelde met Jakob. Het was niet alleen een droom over hen maar over alle volkeren en alle geslachten van de aarde. Als ik het goed leest gaat het er om dat God alle volkeren en hun kinderen wil zegenen en de afstammelingen van Israël ervoor wilt gebruiken! Dat houdt ook een belofte en een zegen in voor ons. Iets van dit geluid klinkt door in

Psalm 67
1 Voor de koorleider. Bij snarenspel. Een psalm, een lied.
2 God, wees ons genadig en zegen ons,
laat het licht van uw gelaat over ons schijnen, sela
3 dan zal men op aarde uw weg leren kennen,
in heel de wereld uw reddende kracht.

4 Dat de volken u loven, God,
dat alle volken u loven.
5 Laten de naties juichen van vreugde,
want u bestuurt de volken rechtvaardig
en regeert over de landen op aarde. sela
6 Dat de volken u loven, God,
dat alle volken u loven.
7 De aarde heeft een rijke oogst gegeven,
God, onze God, zegent ons.
8 Moge God ons blijven zegenen,
zodat men ontzag voor hem heeft
tot aan de einden der aarde.

Verder doordenkend maakte het een enorme verlangen bij mij los dat ook bij ons in de gemeente een plaats zal zijn waar mensen weer gaan dromen; en dat God zijn eigen droom voor de volkeren en voor de personen zelf in hun harten kan leggen.

21 juni 20136 juli 2021

Hoe vertel je dat

Steeds opnieuw komen de vragen; Hoe was het in Myanmar? Verteld eens wat hebben jullie meegemaakt. Met die vragen werden we bestookt bij Christformation door de studenten, zij moeten binnenkort zelf op missiereis gaan, bij de bestuursvergaderingen van de VPE, telefoon gesprekken met de familie uit Zuid Afrika. Ja en ook in de gemeente, we hebben foto’s laten zien. Maar hoe vertel je het nu? Het blijkt dan ineens niet zo makkelijke te zijn. Ja, we hebben wel veel kleine gemeenten bezocht. We hebben veel met mensen en voor mensen gebeden. We hebben uren lang onderwijs gegeven. Dat kan ik allemaal wel delen. Echter de ontroering, terwijl we in een huisje van bamboe zaten, en ineens mijn ogen vol tranen schieten. Ik kan zelfs niet eens aan Magda bij mij uitleggen wat er dan in mij gebeurt. Het enige wat ik kan zeggen is de Heilige Geest iets heel diep in mijn hart raakt. En Ik voel de bewogenheid van Jezus voor deze mensen. Wat hebben ze veel ontbeerd in de jaren van dictatorschap en van militaire bewind. Terug in Nederland zie ik alleen het belang om Jezus in het middelpunt van alles te plaatsen. Jezus houdt zó veel van ons. Hij heeft de weg van het kruis gegaan om ons voor de Vader vrij te kopen. Hoe bewijs ik mijn dankbaarheid, hoe vertel ik dat!

Filmpje Hoe we het kunnen vertellen klik hier

1 maart 20136 juli 2021

Laatste dag in Myanmar

LAATSTE DAG MYANMAR
Gister de laatste trainingen gegeven, het was een goede dag, soms hadden we wel moeite ermee of alles, wat we wilde communiceren, ook overkwam. We hebben met heel veel mensen gebeden, soms zag je tranen of duidelijke manifestaties. Andere keren waren de mensen heel stoïcijns, die het gebed onderging, later als zij mogen getuigen komen de verhalen los. Zo waren we in een klein kerkje op zondag de eerste vrouw voor wie we baden onderging het gebed zonder een kik te geven. Met een strakke gezicht ging zij weer zitten. Daarna baden we met anderen en begon er emotie los te komen, een vrouw ging vallen onder de kracht van de Heilige Geest. We vroegen mensen om te getuigen toen begon de verhalen. De vrouw voor wie we het allereerst gebeden hebben was in de gloria. Zo dankbaar zo blij sprak ze over de kracht van God die over haar kwam en dat zij opgelucht en blij voelde en dat ze een aanraking had en genezen was. We hadden heel veel profetische woorden voor mensen. Vincent heeft een aantal keer gesproken over het Vaderhart van God. Magda heeft vaak gedeeld over het geloof en het beeld van een trechter gebruikt om uit te leggen hoe barrières in ons leven Gods werk kan verhinderen. De team van Willem Plaizier hebben heel veel bevrijdingen gezien. In totaal hebben we 21 kerken bezocht als team. We trokken soms op in teams van drie personen en dan weer in teams van 4 personen. Iedereen moest zich voorbereiden om wat te delen, of een schriftwoord of een profetie. Soms gaf de Heilige Geest visioenen bijna iedereen in de groep getuigde van visioenen. Coen trok met ballonen of een waterpistool de aandacht en brak de ijs bij mensen om dan keihard het evangelie te brengen. Anneke en Heather baden vaak heel lang met mensen en er gebeurde altijd wat. Het was heel mooi om te zien Rianne met al die oude mensen meedeed. Soms had ze een woord zelfs gewoon een knuffel en mensen werden aangeraakt en vielen onder de kracht van de Heilige Geest. Telkens was ik ontroerd door de dankbaarheid wanneer we afscheid moesten nemen. Vandaag als laatste de stad in even toerist uithangen, en tempels kijken en kadotjes kopen. Heerlijk neuzen in winkels stalletjes, maar de warmte maakt je zo moe, dan maar toch de Mall in duiken daar staat de airco aan!

27 februari 20136 juli 2021

Eend bij veertig graden

Ze zaten allemaal op de vloer. Er stonden zelfs twee gitaren . Zij zongen liederen waarmee ik ben opgegroeid in Zuid Afrika. Dezelfde melodieën alleen de woorden zijn anders, liederen toen ik als kind de wonderlijke verhalen van Jezus voor het eerst hoorden. Alleen de klanken waren voor me helemaal vreemd. Voor de grootste gedeelte zijn het mensen van Karen stam. Een groep mensen uit het noorden van Myanmar. Daar kwamen in het begin van de vorige eeuw heel veel zendelingen. Helaas is er de laatste jaren veel onderdrukking gekomen en zijn er veel mensen gevlucht uit dat gebied. Nu is het er onrustig. Vincent spreekt over het vaderhart van God. Onze vertaler heeft het moeilijk om het Engels te vertalen. De pastor helpt om een ander vertaler te vinden die beter Engels machtig is. Dan komt de lunch, we werden grote borden rijst voor gezet. Een groot stuk gevogelte ligt erop. Eend, ik neem de hete pittige hoop rode gebakken pepers en strooi het dik er overheen. Zo kan geen virus of bacterie het overleven. Onze gastvrouw zet ons nog een schaaltje met iets wat lijkt op pindakaas voor. Mango zei ze; ik gelijk maar proeven, heerlijk zo heet heb ik mango chutney nog nooit gegeten. Heerlijk we zweten peentjes, Magda kijkt nog steeds wantrouwig naar de eend op haar bord. Probeer het maar zeg ik. Het is toch wel heel erg lekker is haar antwoord.
Na de maaltijd gaan we buiten naast het huis verder. De gemeenteleden zitten op matjes onder de hut op palen gebouwd en wij zitten voor ze op stoelen in de schaduw van een stuk zeil dat aan de bamboe zijwand van het huis is bevestigd. Sommige voorbijgangers komen kijken en blijven terwijl ik aan het spreken ben. Ik sprak over de vrouw die 18 jaar ziek was en het kleed van Jezus aanraakte. We bidden voor iedereen die graag een aanraking wil hebben na de tijd. Sommige komen naar voren voor gebed. Een man die verlamd is aan zijn rechterhand werd na de preek onder gebed genezen. Hij kon zijn arm opheffen en er kwam kracht terug in zijn hand. Zo keerden wij heel blij terug en de weg bleek nu veel korter leek te zijn. Deze taxi nam een veel kortere weg terug van ons bezoek aan het kleine kerkje in Mango Village. Herinneringen die je altijd bij zullen blijven – de gezichten van de mensen, de kindertjes, de man die ineens wel zijn hand boven zijn hoofd strekte en niet te vergeten een heerlijke eend!

26 februari 20136 juli 2021

Toeter de Toet

Communicatie is een kunst. Vandaag weer op stap naar een klein dorpje Mango village aan de overkant van de Yangon rivier buiten de hoofdstad Yangon. Voorbij de voorstad Insien staken we Yangon rivier over. Een prachtige spanbrug over een rivier breder dan de Waal. Alleen het asfalt heeft de aanslag van de hitte niet overleefd. Het gehele weg oppervlak is ongelijk en op sommige plaatsen zijn er diepe kuilen of juist weer bulten. We werden heen en weer in de auto geslingerd. Van de ene kant naar de ander. De weg werd er niet beter op. Grote gaten en stukken asfalt en beton die helemaal kapot gereden zijn met diepe gaten. Onze chauffeur scheurde van links naar rechts over de weg. Constant toeteren voor fietsen, scooters, voetgangers, riksja’s en andere weggebruikers. Er is een zekere patroon in het getoeter maar welke? Dat is mij een raadsel. Als je een voertuig of iets dergelijks met wielen wil passeren geef je een korte toeter, als je daarnaast rijdt geef je drie korte toeters en als je ze bijna gepasseerd hebt weer zo een kwartslag op maat getoeter. Maar indien een ander taxi ons wil passeren verandert het ritme en lijkt het meer op een claxonneer competitie die soms door de onze en soms door de ander gewonnen wordt. In de vorige blog heb ik al gemeld dat er inderdaad reden is voor dankbaarheid dat je weer heelhuids bent gearriveerd.

24 februari 20136 juli 2021

Myanmar

Het duurt altijd even voordat je aan de nieuwe tijd gewend ben. Vermoeidheid speelt een rol. We waren ongeveer 18 uren in een vliegtuig, voordat we in Myanmar lande. Gelukkig zit ons hotel dichtbij het vliegveld. Dan volgt ontmoetingen met verschillende mensen. In het begin lijken ze allemaal op elkaar. De taal klinkt zo vreemd op het oor, niet zoals enige van de talen die ik gewend ben uit. Het heeft voor ons gevoel veel meer weg van tongentaal. De kleuren en de geuren op straat vallen op. Dan begint de ritten, zo heb ik het ook vaak meegemaakt in Ghana en in Togo, overgeleverd aan een plaatselijke chauffeur die op een dusdanige manier gaat rijden dat je niet anders kan dan constant te bidden. En als je uitstap uit de auto de Here God echt van harte danken dat je levend en behouden op je bestemming bent.
Overal op straat zie je Budistische monniken lopen. Soms in een hele lange rij, het lijkt wel op een school, groepen kleine kinderen in een optocht. Soms enkele ouderen met een paraplu tegen de warme zon. Heel veel tempels zijn langs de weg te vinden. Myanmar is bekend om de grootste Pagoda in de wereld. Een Pagoda is een gouden tempel dat lijkt op een ronde tempel. We bezochten kleine kerkjes en opvanghuizen voor kinderen. Soms waren we tussen de rijstvelden helemaal op het platteland, soms in de buitenwijken van de stad. Het is geweldig om Gods liefde en bewogenheid voor die mensen te ervaren. We waren zo geraakt door de nederigheid van de ene pastor. Zij wonen tussen de rijstvelden houden eenden en kippen en vangen kinderen op in een soort weeshuis. Alles gebouwd uit gevlochten bamboe en palmboomtakken. Er was zo een aanwezigheid van de Here, vrede en rust, we konden spreken en bidden wat cadeautjes voor de kinderen geven, maar meerdan dat bidden en spreken over de liefde van God en zijn bestemming voor de elkeen persoonlijk.

30 maart 20126 juli 2021

Vreemdelingschap 3

Afscheid nemen van vreemdelingschap
De laatste fase van mijn reis is aangebroken. De laatste afspraken en zo vaak mogelijk even tijd nemen om een kopje koffie te gaan drinken met mijn moeder. Dit blijft altijd de moeilijkste gedeelte van enige reis. Er komt altijd weer dat moment van weggaan . Niet weten wanneer je elkaar weer gaat zien. Het leven is een reeks van momenten van afscheid nemen. Nieuwe dingen worden met de tijd oude dingen, en dan komt het moment afscheid nemen van oude dingen. Niemand van ons is ons leven zeker. Niemand van ons weet wat echt in de toekomst voor ons is weggelegd. Onze leven en toekomst ligt in de handen van God onze hemelse Vader, Hij biedt zekerheid dat over de dood zich uitstrekt. Er is een leven na de dood, een leven in heerlijkheid waarin wij de Vader en Zijn Zoon Jezus mogen ontmoeten van aangezicht tot aangezicht. Dat moment dat we elkaar in de ogen mogen kijken. Wat een dag zal dat zijn. Daar verlang ik naar met heel mijn hart
Voor het leven hier blijft het de uitdaging om te leven met de rechte prioriteiten. Want alles wat nu nieuw en dringend kunnen zijn is ook aan tijd onderhevig, en komt er weer het moment van afscheid nemen.
In de dagen voor zijn kruisiging heeft Jezus zijn discipelen voorbereid op zijn afscheid: “Jullie moeten je niet zo laten verontrusten. Jullie geloven in God; geloof zo ook in Mij! In het huis van mijn Vader zijn vele woningen want Ik ga heen om voor je plaats te bereiden” Joh 14:1,2. Zij waren verdrietig met het oog op het onbekende van zijn vertrek. Afscheid nemen blijft moeilijk. Het word deel van je leven. De laatste momenten met mijn moeder samen, in het tehuis waar ze nu zit. Werd ik geconfronteerd met de vraag. Hoeveel keer moest zij in haar leven afscheid nemen. Afscheid nemen van haar jeugdvriendje, mijn vader na meer dan zestig jaar samen. Afscheid nemen van zo veel vrienden en kennissen door de jaren heen. Telkens weer nemen we afscheid. niet zeker wetende of we elkaar hier ooit weer hier mogen zien. Wel echter afscheid nemen in de zekerheid en de wetenschap dat we elkaar weer zullen ontmoeten, herkennen en zien in het Vaderhuis als deel van Zijn gezin. Geen vreemdeling meer! Want het is volbracht door Jezus aan het kruis! “Zo bent u dus geen vreemdelingen of gasten meer, maar burgers, net als de heiligen, en huisgenoten van God.’ Ef.2:19

22 maart 20126 juli 2021

Vreemdelingschap 2

Ik betrap me er steeds op, bij een stoeprand staan en dan de verkeerde kant uikijk en bijna voor aankomende verkeer instap. Dat heeft te maken met rechts verkeer. Ik weet het allemaal, ik ben in Zuid Afrika opgegroeid. Het is ingestampt vanaf mijn kinderjaren op de basis school “Links rechts en dan weer links.” Maar na dertig jaar Nederland moest ik leren om anders met het verkeer om te gaan. Nu hier in Zuid Afrika heb ik de Nederlandse aangeleerde verkeersregels veel sterker voor ogen. Men moet toch in het verkeer bijna on nadenkend handelen. Dat vond ik in het begin heel erg moeilijk in Nederland. Heel vaak van de stoeprand gestapt recht voor een fiets in. Nu weet ik het wel beter. Op gelijke wijzen moeten onze Christelijke leven en waarden patronen ook vast gelegd worden. We zijn burgers geworden van een nieuwe Koninkrijk met nieuwe normen en waarden. We zijn geen vreemdelingen meer. We moeten het nieuwe leven in Gods Koninkrijk onszelf aanleren en het ook instampen. Daarom proclameren we heel vaak in de kerk; wie God zegt dat ik ben. Hierdoor kunnen we de stemmen in ons hoofd en de oude patronen doorbreken. Paulus zegt: “U bent dus niet langer vreemdelingen die geen rechten hebben, maar medeburgers van het volk van God, leden van zijn familie. U staat gebouwd op de fundering die gelegd is door de apostelen en de profeten; de hoeksteen is Christus Jezus zelf.” Ef.2:19,20. Als we enigszins zouden terugkeren naar oude gedachtenpatronen, of oude gewoonten. Zou het voor ons even vreemd, en confronterend moeten zijn als mijn beleving hier in het verkeer. In heel veel landen worden de mensenrechten met de voeten getreden, ben je rechteloos. Gods beloften voor ons is dat we als deel van Zijn Koninkrijk, als huisgezin van God rechten hebben. Als Zijn kinderen zijn we niet rechteloos. Het is een enorme voorrecht om kind van God te zijn. Ongelovigen staat vaak machteloos voor de raadselen van het leven. Wij maken echter deel uit van een nieuwe koninkrijk Zo heeft God in het verleden de rechteloze Jozef in Egypte gebruikt om een hele volk te zegenen. Ook Daniel was in de ogen van de wereld staatloos, hij werd de machtigste in Babylon. Wij hebben een burgerschap niet van deze wereld maar van het Koninkrijk van het Licht en van de wereld die komt, en leven als ambassadeurs van het nieuwe Koninkrijk dat komt in de wereld van vandaag.

17 maart 20126 juli 2021

Vreemdelingschap

Het regende toen ik hier aankwam. Johannesburg was helemaal overdekt. Het was een hele lange nacht.
ik zat op een stoel met een uitgezeten kussen. Stij met zere bilspieren liep ik Johannesburg luchthaven binnen. Ik vind het warm mensen om me hee doen jassen aan. Dan lange rijen voor de douane. Hier wam ik Heidi Baker en Haar man Roland tegen. Zij leiden Iris Ministries in Mosambiek. Duizende weeskinderen gevenzij onderdak en een voedingsprogramma voor vele daklozen.. Trin in Nederland heeft heel veel moeite gedaan om een boot voor hen te kopen zodat zij operaties kunnen uitvor=eren. Hazelippen enn staaroperaties op een boot. Vier artsen uit Ameriak hebben al ingewilligt om te komen helpen. Nu even een paar woorden in de voorbijgaan en dan naar de huur auto. Het regend pijpestelen als ik de weg op gaan naar Johannesburg. Alles lijkt weer anders door de regen. Het is even wennen om rechts te rijden.Dan komt de emoties weer naar boven. Vreemdeling zijn. Het is zo vertrouwd en toch weer elke keer vreemd. Gesproken met mijn zus en zwager vertrouwd dan praten zij over dingen die het afgelopen week het nieuws domineerde in Zuid Afrika. Ik weet er niets van. Het Catshuis overleg zegt hen helemaal n iets. Ze kunnen niet geloven dat we praten over de NS die niet goed functioneerde. Dan naar mijn moeder, een vreemde plaats., een kamer, niets meer van haar meubels. Al het bekende uit haar omgeving is nu weg. Een mooi kamer een bedsprei een nieuwe woning.Sedert de beroerte heb ik haar niet gezien. Behoorlijk emotioneel is onze ontmoeting. Het is goed samen te huilen. Vreemde mensen om haar heen. :ieve verzorging. Steeds komt het vreemdelingschap zo naar voren. Mijn thuisland, maar ik mis een zekere aansluiting, weer voel ik die vreemdelingschap. Dat beleef ik ook ieder jaar in Nederland met Sinterklaas. Steeds meer ontdek ik wat het betekend. We zijn bijwoners op aarde, onze burgerschap is in de hemel. Hebr 11:13″In dat geloof zijn deze allen gestorven, zonder de beloften verkregen te hebben; slechts uit de verte hebben zij die gezien en begroet, en zij hebben beleden, dat zij vreemdelingen en bijwoners waren op aarde.” Altijd zullen we het houden een gevoel van vreemdelingschap totdat ook ons lichaam veranderd zal worden en wij een euwige huis ontvangen.

10 juli 20096 juli 2021

Wat is in je hart 2

Er staat heel veel over het hart in de Bijbel. Bedrieglijk is het hart boven alles. Jeremia schrijft dit gedeelte terwijl hij leefde onder een onrechtvaardige koning. Gister gesproken op een Bijbelschool in Ghana. De voorgangers deelde wat de grootste behoeftes en problemen waren. We hebben gesproken met elkaar dat het een hart probleem was. Heb je hart voor de mensen, hart voor de kinderen hart voor God. We hebben heel heel veel kilometers de afgelopen dagen gemaakt in Ghana soms waren de wegen een groot brede modderpoel met diepe kuilen en dan 500 meter verderop een goed geasfalteerde weg. Het verbaasde me zeer, ineens verdween de astalt en was het een enorme geploeter, de hele auto plus je ingewanden worden heen en weder en op en af geschud. Alle herinnering aan de weg is ineens verdwenen. Terwijl ik erover nadacht lijkt het me ook soms op de manier waarop we reageren in de samenleving. Alles kan keurig netjes zijn en doet je denken aan onze westerse beschaving en ineens kom je op een plaats waar er een deuk of een putje zit. Indien er geen aandacht aan gegeven wordt, kan het snel ontwikkelen in een enorme ravage. Deze is voor mij op dit moment de grootste les uit Afrika.